Popatrzyłam na kieliszek dziewczyny marszcząc brwi. - Wypiłaś zaledwie połowę tego, co sobie nalałaś. - Zaśmiałam się. - Przecież on nie będzie dawał Ci jakiegoś kazania. - Prychnęłam pod nosem wracając do tego, co powiedziała wcześniej dziewczyna.

Podeszła do drzwi. Oczekując, że tu też nikogo nie spotka, od razu wyciągnęła taśmę klejącą , lecz gdy usłyszała głosy momentalnie zapukała. Nie wiedziała dlaczego zrobiła to tak szybko. Przecież w zasadzie nie chciała nikogo poznawać. Ale co jej szkodzi. Weszła do środka, a przed nią wepchnęła się kotka,która  wskoczyła na kolana dziewczynie siedzącej na łóżku.- Milusińska - odparła Arriane wpatrując się to na kotkę ,to na dziewczynę.- Arriane jestem. - pomachała dziewczynom.- Nie przeszkadzam wam ? -powiedziała całkowicie pewnie, jakby już znała odpowiedź. Nie była ona osobą, która lubiła poznawanie nowych ludzi.

-Nie, nie jest mój. Właściwie to właśnie znalazłam się tu bo szukam jej właściciela. Ale podejrzewam, że to nie wasz kot ? - powiedziała z poważną miną, jakby była zawiedziona, że nie może pomóc Luce,ale i szczęśliwa. Ten kot to jej jedyne podparcie w takiej sytuacji w jakiej się znajdowała.

-Nie!- prawie ,że krzyknęła. Nie chciała oddać Luce w ręce osoby, której praktycznie w ogóle nie znała, tym bardziej , że kotka tak przypominała jej kotkę z domu rodzinnego i była bardzo do niej przywiązana choć niedawno ją ujrzała. - To jest ona - powiedziała z naciskiem na 'ona', i robiąc grymaśną minę, położyła kartkę na stoliku obok, zwołała Luce i odwróciła się na pięcie. Na chwilę się zatrzymała. - Przyleciałam wczoraj w nocy. - odwróciła głowę w stronę Heidi i uśmiechnęła się do niej. Jakoś w dziewczynie która nic, a nic się nie odzywała wyczuwała coś bardziej zbliżonego do niej, niż w tak bardzo entuzjastycznej Julliet.

-Dzięki za rade ,zapamiętam - odpowiedziała sarkastycznie w stronę pokoju , od którego już się oddalała. Spojrzała na kotkę idącą przy jej nodze. - Jesteś strasznie posłuszna i w tym również bardzo przypominasz mojego kota rodzinnego. - mrugnęła do Luce. Dziwne lepiej jej się dogadywało ze zwierzęciem , niż z ludźmi w tym domu . Chodź była ciekawa , jacy oni są i czy też są 'inni' jak ona, a zarazem nie chciała nikogo na nowo poznawać , tylko zamknąć się w pokoju i czekać , aż Daniel przyleci po nią i wreszcie będą znów mogli być razem. Poszła w kierunku następnego pokoju.